رفتار پدر و مادر در حضور فرزندان با یکدیگر و فرزندانشان چگونه باید باشد ؟
الف- بیشتر پدران ، به سبب کار و مشغله های اجتماعی ، در خانه کمتر حضور فیزیکی دارند و برخی نیز با توجه به نوع کار و یا با قبول کار کمتر ، بیشتر در خانه در کنار خانواده خویش قرار می گیرند .
با تأسف زیاد عدهّ ای از پدران ، اگرچه در خانه حضور فیزیکی دارند ولی از حضور روانی شان خبری و اثری نیست زیرا به هنگام حضور در خانه ، همواره با سایر افراد خانواده سر جنگ و دعوا دارند و به جرو بحث های بیهوده می پردازند و با آزارها و زخم زبانهایشان ، تخریب روانی و شخصیتی اعضای خانواده را باعث می شوند و یا بود و نبودشان یکی است و هیچ گونه حساسیت مؤثر و یا واکنش مثبت و سازنده ای نسبت به فرزندانشان از خود نشان نمی دهند .
در مقابل هستند چه بسیار پدران دلسوزی که اگر چه در بیرون از خانه به کار اشتغال دارند ، ولی همه ی فرزندان ، حضور روانی شان را بخوبی احساس می کنند . زیرا چنین پدرانی ، با استفاده از هر فرصتی ، با خانوادشان تماس می گیرند و مسائل خانه را با دقت پیگیری می نمایند و گه گاهی هم با مدد خواهی از برخی فرزندان انجام کارها را ، برای همسر و فرزندانشان آسان می کنند و با این ترتیب می توان گفت حضور روانی پدران در خانه هم لازم و ضروری است .
پدران آگاه می دانند در زمانی که در خانه حضور دارند ، باید پسران بزرگتر خود را ، با بذل و مهر و محبت پدری ، با خود نزدیک کنند تا آنجائیکه در نبودشان ، آنان براساس تفاهیم ایجاد شده بین پدر و فرزند ، همیشه با احساس مسؤولیت ، وظایف خود و همچنین برخی وظایف پدر نسبت به خانواده را در غیاب پدر بعهده بگیرند .
ب – در غیاب پدران ، اغلب مادران ، همه یا پاره ای از مسؤولیت های پدر خانواده را می پذیرند و برخی دیگر هم در چنین شرایطی با مشاهده کمترین کوتاهی یا نافرمانی از سوی فرزند یا فرزندانشان ، تنبیه آنان را به پدر حواله می دهند و یا با تهدیدشان به اینکه پس از حضور پدر در خانه ، از ایشان به پدر شکایت خواهند برد ، جایگاه ویژه خود را متزلزل و چه بسا بی اعتبار می کنند . چنین اقدامی ، هیچ وقت ، در برابر هیچ عمل و اقدامی از سوی فرزندان برای هیچ مادری شایسته و مناسب نیست و بهتر است که هر مادر با تدابیری که خود می اندیشد و مؤثرترین آن ، همانا از طریق مهر مادرانه است ، عواطف فرزندانش را به خود و انجام تکالیفی که به عهده شان است جلب نماید و به هیچوجه در حضور فرزندان ، از آنان به پدر خانواده گله و شکایت نکند .
همچنان که پدر خانواده وظیفه دارد در حضور یا غیاب مادر خانواده ، زبان به بدگوئی یا انتقاد از همسرش تحت هیچ عنوان نگشاید ؛ بر مادر خانواده نیز واجب است که در غیاب یا حضور پدر همیشه رعایت احترام وی را بنماید و با حق شناسی از زحمات و فداکاریهای پدر ، فرزندان را به اطاعت از دستورها و مصلحت اندیشی های خیر خواهانه ی پدر تشویق کند تا هر یک به عنوان ستون های اصلی خانه ، از سستی و بی اعتباری خانواده جلوگیری بعمل آوردند و با افزایش قدر والدین ، نفوذ پدر و مادر را نزد فرزندانشان تثبیت کنند .
به هر صورت هر خانواده باید بداند که فرزندانشان را نباید با صِرف تحکم و دستور فرمائی های خشک بزرگ کنند . زیرا همانطور که پیشتر اشاره رفت ، عوامل اصلی رشد سالم فرزندان ، بستگی تام و تمام به احترام متقابل ، بذل و برخورداری از محبت ، نظارت و مراقبت در کارها و رفت و آمدهایشان و آگاهی از چگونگی و چرائی امر و نهی های والدین و بزرگان خانواده و جامعه با آنان دارد .
منبع : کتاب 100 پرسش 100 پاسخ در روابط والدین و فرزندان نوشته اکرم (گیتی) حیدری
|
منوی اصلی
تبادل لینک هوشمند 
ورود
اعضا:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
نویسنده: 
